Η Ιρλανδία ανακοίνωσε την ανάπτυξη ενός εθνικού πλαισίου ενδομητρίωσης το οποίο καθορίζει για πρώτη φορά μια καθορισμένη οδό κλινικής φροντίδας για γυναίκες με ενδομητρίωση.
Ο Ιρλανδός υπουργός Υγείας, Stephen Donnelly, ανακοίνωσε την ανάπτυξη του Εθνικό πλαίσιο για την ενδομητρίωση, που αναπτύχθηκε από το Στέλεχος Υγειονομικής ΥπηρεσίαςΕθνικό Πρόγραμμα Υγείας Γυναικών και Βρεφών (NWIHP), το οποίο καθορίζει για πρώτη φορά μια καθορισμένη οδό κλινικής φροντίδας για γυναίκες με 1TP5 Τενδομητρίωση.
Είναι χτισμένο γύρω από την αρχή της «σωστής φροντίδας, του κατάλληλου τόπου, του κατάλληλου χρόνου» και το Μοντέλο Φροντίδας του προτείνει οι γυναίκες με συμπτώματα ενδομητρίωσης να αντιμετωπίζονται με βάση την εικαζόμενη διάγνωση.
Αυτή είναι μια σημαντική εξέλιξη στην προσέγγιση της φροντίδας της ενδομητρίωσης, καθώς διασφαλίζει ότι οι γυναίκες θα λαμβάνουν έγκαιρη, αποτελεσματική θεραπεία στο κατάλληλο επίπεδο παρέμβασης.
Η συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιτυχία σε επίπεδο πρωτοβάθμιας περίθαλψης με τη βοήθεια γιατρών. Μερικοί ασθενείς θα χρειαστούν πρόσθετη διεπιστημονική υποστήριξη σε επίπεδο δευτεροβάθμιας περίθαλψης.
Αυτό διευκολύνεται με τη σύσταση πέντε διεπιστημονικών ομάδων για την υποστήριξη της ολιστικής θεραπείας της ενδομητρίωσης σε καθένα από τα δίκτυα μητρότητας.
Ένας μικρός αριθμός γυναικών με πιο περίπλοκα περιστατικά θα χρειαστούν εξειδικευμένη θεραπεία σε δύο υπερπεριφερειακά εξειδικευμένα κέντρα ενδομητρίωσης που βρίσκονται επί του παρόντος υπό ανάπτυξη.
Ο υπουργός Donnelly είπε:
«Αυτή την Εβδομάδα Υγείας των Γυναικών, χαίρομαι που οι γυναίκες στην Ιρλανδία πρέπει να έχουν ένα σαφές μονοπάτι για τη διαχείριση της ενδομητρίωσης».
«Το Μοντέλο Φροντίδας της εικαζόμενης διάγνωσης θέτει τις ανάγκες των γυναικών στο προσκήνιο, διασφαλίζοντας ότι λαμβάνουν έγκαιρη, αποτελεσματική θεραπεία που μπορεί να έχει μεταμορφωτικό αντίκτυπο στη ζωή τους».
«Από το 2019, η Ομάδα Εργασίας για την Υγεία των Γυναικών έχει ακούσει μαρτυρίες από γυναίκες με ενδομητρίωση, οι οποίες περιέγραψαν τις εμπειρίες τους από τη νόσο ως «επώδυνες, απομονωτικές, λανθασμένες διαγνώσεις, μοναχικές και απολυμένες».