Πολλαπλοί εξουθενωτικοί πόνοι – Νέα παγκόσμια μελέτη δείχνει ότι η εμπειρία της ενδομητρίωσης έχει τις ρίζες της στη γενετική ενός ατόμου.
Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης σε συνεργασία με 25 ομάδες σε όλο τον κόσμο έχουν δημοσιεύσει τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα μελέτη για τη γενετική βάση του 1TP5 Τενδομητρίωση.
Πολύ λίγα είναι γνωστά για τα αίτια της ενδομητρίωσης και η μελέτη της γενετικής – συγκρίνοντας τον κώδικα DNA σε γυναίκες με και χωρίς τη νόσο – μπορεί να μας δώσει στοιχεία για τις βιολογικές διεργασίες που αποτελούν τη βάση για την έναρξη και την εξέλιξη. Η μελέτη τους περιελάμβανε DNA από 60.600 γυναίκες με ενδομητρίωση και 701.900 ελέγχους.
Διεξάγοντας τη μεγαλύτερη γενετική μελέτη που έγινε ποτέ, οι ερευνητές βρήκαν 42 περιοχές στο γονιδίωμα που φιλοξενούν παραλλαγές που αυξάνουν τον κίνδυνο ενδομητρίωσης. Συνδέοντας αυτές τις παραλλαγές με τα προφίλ των μορίων στο ενδομήτριο και το αίμα, εντόπισαν μια σειρά γονιδίων που εκφράστηκαν διαφορετικά σε αυτούς τους ιστούς και επομένως είχαν πιθανό ρόλο στην ανάπτυξη της νόσου.
Αυτό που σημείωσαν συγκεκριμένα είναι ότι πολλά από τα εμπλεκόμενα γονίδια παίζουν ρόλο στην αντίληψη και τη διατήρηση του πόνου. Πράγματι, διαπίστωσαν ότι υπήρχε μια κοινή γενετική βάση για την ενδομητρίωση και μια σειρά από άλλους τύπους χρόνιου πόνου, όπως ημικρανία, πόνος στην πλάτη και πόνος πολλαπλών θέσεων. Αυτό θα μπορούσε να σχετίζεται με τη λεγόμενη ευαισθητοποίηση του κεντρικού νευρικού συστήματος, που κάνει τα άτομα που υποφέρουν από χρόνιο πόνο πιο επιρρεπή σε άλλους τύπους πόνου.
Τα αποτελέσματα ανοίγουν νέους δρόμους για το σχεδιασμό νέων ιατρικών θεραπειών που στοχεύουν σε υποτύπους ενδομητρίωσης ή ακόμα και στην επαναχρησιμοποίηση των υπαρχουσών θεραπειών πόνου για την ενδομητρίωση.
Νιλουφέρ Ραχμίογλου υποστηρίχτηκε από επιχορήγηση από το Wellbeing of Women UK (RG2031) και το έργο που χρηματοδοτείται από το EU Horizon 2020 Έργο FEMaLe (ΑΜ 101017562).